Stąpałem cicho po lekko szeleszczącym gruncie. Na domiar złego było tutaj bardzo dużo uschłych liści co uniemożliwiało nasze skradanie się. Kucnąłem, odgarniając sobie gałąź i patrząc się na ufortyfikowane miasto. Straży było od groma, a ja posiadałem tylko nędzną dwudziestkę, która nawet razem nie przewyższała mojej siły.
- Ooooo kurczę...I pomyśleć, że ja o wszystko muszę zadbać...Co za nuuuuuudneeeeee zajęcie. - Mówiłem sobie bardzo dokładnie akcentując przedostatni wyraz. Nie było nic gorszego niż pokonanie jakiegoś miasteczka z mrówczą armią. Mimo wszystko musiałem się zastanawiać jak osiągnąć mój cel. Moja armia była rozstawiona w równej linii. Każdy kolejny był od siebie oddalony o co najmniej 20 metrów. Dzięki temu możemy zaatakować całą jedną stronę, niwelując ataki przeciwnika. Zastanawiałem się jednak czy to w ogóle ma sens. Z moich "na ocznych" obliczeń, wywnioskowałem, że na jednego mojego człowieka przypada około 20 ninja. Trochę mnie to demotywowało, ale cóż...od wyrzutków, którzy ani trochę nie znają swojej historii, trzeba najwięcej oczekiwać. Wyprostowałem palec środkowy i palec wskazujący, a resztę skuliłem, po czym wskazałem na mur. W jednym momencie wszyscy wybiegliśmy w stronę muru po cichu, ukrywając się pod osłoną nocy. Stanęliśmy pod murem, a ja dałem znak, by moi ludzi się wspinali. Każdy ninja, który nas zobaczy musi zostać skasowany przez mojego człowieka. Sam zacząłem się wdrapywać po murze.

Ostatnio edytowany przez Akaichi (2011-06-20 22:25:40)

Zauważyłem jak część wartowników zaczyna szturm na nas. Przypuszczałem, że tak może być, ale akurat ze mnie szpieg był marny. Mimo wszystko nie chciałem takiego obrotu sprawy. Patrzyłem jak moi ludzie powoli zaczynali dawać du*y, a to oznaczało, że muszę wejść do walki.
- Yare, yare... - Powiedziałem pod nosem, zeskakując z muru, trzymając kapelusz tak, że nie było widać moich oczu. Wyciągnąłem rękę w tych łuczników, którzy mieli zamiar w nas strzelać. Pomysł był na szybko i jak widać najlepszy w danej sytuacji. Cóż miałem zrobić? Musiałem użyć mojego Kekkei Genkai, jeśli chciałem przeżyć i wykaraskać z tego z moich ludzi. Szybkim ruchem, pociągnąłem ręką w ich stronę, a z moich ust wydobył się dziwny czarny piasek. Zawsze, gdy aktywowałem tą moc, miałem dziwne uczucie mojej odrębności. Nigdy nie wiedziałem i zapewne nigdy się nie dowiem, dlaczego potrafię manipulować tą mocą w tak dziwny sposób. Podczas moich przemyśleń piasek przebił się przez obronę wroga, wbijając się łucznikom w strzały. Robiłem to na całej szerokości zachodniej bramy. Korzystając z tego, że jest noc, mogłem robić z moją mocą co zechcę ze względu na mrok jaki tu panuje. Patrzyłem na nich z pogardą, ale także z uśmiechem na twarzy.

- Nani? - Powiedziałem cicho pod nosem, patrząc na niepowodzenie mojej techniki. Byłem trochę zdziwiony, jednak nie dałem się zdenerwować. Na mojej twarzy były neutralne emocje. Chwyciłem kapelusz, po czym rzuciłem go na prawo na jakieś 5 metrów. Ręce oparłem o biodra, śmiejąc się do rozpuku.
- No nie wierzę...Komuś udało się zatrzymać mój piasek. Nieźle... - Zachichotałem się jeszcze trochę, po czym zacząłem zupełnie inne przedstawienie.
- Dawajcie! - Odezwałem się do dwójki, po czym zacząłem biec w ich stronę. Skoczyłem, po czym gdy znalazłem się przed nimi, zrobiłem zamach i wykonałem Konoha Daiseko w jednego i potem szybkim ruchem nokautuję drugiego i robię na nim to samo. Oddalam się na jakieś 10 metrów. Czekam na ruch moich przeciwników, którzy okazali się być silni.

Zauważyłem, że przeciwnik był w nieco lepszej formie niż mi się wydawało. Specjalizowałem się w Taijutsu, a mimo tego wróg uchylił się przed moim atakiem. A co jeśli źle mnie nauczono, jeśli ta technika nie tak miała wyglądać...Eee...Bzdrura. To by było niemożliwe...No bo przecież sam się tego nauczyłem, ale...Ech, nie wiadomo już o co chodzi. Mimo wszystko byłem cały czas czujny i obserwowałem wszystko z dokładnością. Zauważyłem, że w jednym miejscu na ziemi zbiera się dość spora ilość lodu, która zaczęła lecieć w moją stronę. Odskoczyłem od muru, sądząc, że ten lód ma całkiem sporą szybkość. Nie myliłem się. Zaczął mnie powoli doganiać, a ja "rób co chcesz", jestem w powietrzu i nie mam się od czego odbić.
- Zły pomysł. - Przyszło mi na myśl, patrząc jak lód zaraz się we mnie wbije. Do głowy jednak przyszedł mi inny plan. Wyciągnąłem katany i zasłoniłem się nimi. Co prawda, atak trochę się zamortyzuje, jednak może mnie wywalić w głąb lasu. Szybkim ruchem jednak udało mi się odbić od jednego z drzew. Zacząłem znów biec po ziemi w stronę muru, a raczej przeciwników. W jednej chwili zauważyłem jak jeden z nich idzie gdzie indziej. Nie mogłem na to pozwolić. Moi ludzi całkowicie nie mieliby szans. Jednakże kolejne jutsu zaczęło we mnie szarżować. Zauważyłem wielkiego lodowego smoka, który zaczął lecieć w moją stronę.
- Trudno...Zrobię to...Dla sprawy...Nie będzie to ciche, ale cóż zrobić...? - Myślałem, po czym zatrzymałem się i zacząłem robić serię pieczęci. Zebrałem chakrę w płucach, po czym nastawiłem cel. Strzelałem mniej więcej między lodowym smokiem, a przeciwnikami. Chciałem zmieść wszystkich na jedną technikę.
- Katon...Gouenkyuu no Jutsu! - Z moich ust wyleciała przeogromna fala ognia, przypominająca meteor. Moja plany szpiegowskie całkowicie poszły się jebać. Kula była około 10 razy większa ode mnie i przypominała z daleka zachód słońca, albo wybuch bomby atomowej. Jeśli dobrze się powiedzie to technika ma na celu rozpuszczenie smoka co według mnie będzie stuprocentowo pewne, oraz zrani moich przeciwników. Do tego część miasta na pewno stanie się tylko ruiną.
- Ikuzo... - Powiedziałem, łapiąc mój kapelusz i zakładając go znów na głowę tak, że nie widać mi oczu.

Stałem jak wryty, jednak niezdziwiony. Przyglądałem się spod mojego kapelusza, za chwilę go zdejmując.
- Ściana...? Całkiem, całkiem. - Patrzyłem się na ogromną zasłonę, która w większości pochłonęła mój atak, ale co to da skoro mogę to samo powtórzyć? Nie miałem jednak tego w planach. Musiałem nieco urozmaicić tą walkę. Tak czy owak, sądzę, że na pewno znaleźliby sposób na tą technikę. W jednym momencie wszyscy byli zmęczeni i prawie niezdolni do walki. Ja jako jeden z nielicznych stałem bez zadyszki, nie utraciwszy nawet większości mojej chakry, a powodując największą destrukcję. Czyżbym był taki silny?
- Yare, yare...Całkowicie stawiacie mnie w złej sytuacji... - Powiedziałem znudzonym głosem, jednak z uśmiechem na twarzy. Nie robiłem tego ze względu na moją przewagę, a raczej ze względu na mój charakter. W każdej sytuacji byłem wesoły, nawet w najpoważniejszej. Nie potrafiłem zachować odpowiednich emocji, po prostu taki byłem. Przymknąłem oczy, by dać sobie chwilę na zastanowienie. Z tego błogiego stanu wytrącił mnie natarczywy ninja. Ten sam, który wcześniej uciekał. On chyba jedyny wraz ze mną stał na nogach, nie chwiejąc się...Ba, on nawet może jeszcze biec. Ze śmiertelnym spokojem stałem, przyglądając się wszystkiemu. Tworzył sporą ilość pieczęci, więc na pewno miał coś do zaprezentowania. Po chwili, klęknął, uderzając ręką o ziemię. W jednej chwili z ziemi zaczęły wylatywać lodowe kolce. Nie ruszyłem się, całkowicie nie reagowałem. W końcu jeden z kolców trafił mnie. Biłem w ten kolec wbity, nic nie mówiłem. Po kilku sekundach jednak się uśmiechnął i zamieniłem się w wodę. Byłem teraz kilka metrów nad gostkiem.
- Mizu kawarimi - Powiedziałem po cichu. To była właśnie ta technika. Jedna z prostszych pozwalająca mi przeżyć takiego typu technikę. Wyciągnąłem katany, zrobiłem obroty, żeby nabrać prędkości, po czym wbiłem ja w ramiona kolesia. Kopnąłem w niego, odsuwając się od niego w stronę muru. Byłem co prawda tyłem do tego muru, jednak byłem czujny cały czas.

Zebrałem wszystkich moich ludzi w głąb lasu. Byli ranni, a ja nie miałem żadnej techniki medycznej. Znajdowaliśmy się teraz w bezpiecznej odległości. Powiedziałem do nich:
- Dalej idą tylko chętni. Nie zmuszam was do dalszej walki. Sami widzicie co się stało w kilka minut. To jest niebezpieczne i sam chyba muszę się tym zająć. - Mówiąc to, zdjąłem swój kapelusz. Usiadłem po turecku. - Musicie sami o siebie zadbać. Ja wam nie pomogę w takiej sytuacji. - Na twarzy miałem uśmiech. Chciałem, by dodał nieco otuchy moim ludziom. Spojrzałem się w niebo. Nie było żadnej chmurki i księżyc doskonale wszystko oświetlał. Wytarłem pot, który miałem na sobie, po czym wyciszyłem się i dałem znak moim towarzyszom, by mi nie przeszkadzali. W takim stanie miałem jedynie na celu regenerację mojej chakry. Czułem, że to minimum wrażeń jaki da mi ten atak na to miasto. Wiedziałem też, że nie mogę się lenić, bo spora ilość osób czeka na mnie. Chciałem jak najszybciej zregenerować jak największe ilości chakry, by wykorzystać większy arsenał jutsu. Każdy, by chyba tak postąpił, wiedząc, że ma do wykonania misję rangi S. Cóż...Mam 15 lat, a mimo tego jestem na takiej misji. Czy to nie dziwne? Nie poznałem do końca świata, nie rozumiem słowa "nienawiść", czy "smutek", a nawet jeśli to nie odczuwam pełni tych uczuć. Powinienem? Nie...Teraz nie mogę się tym zamartwiać. Wszystko zależy ode mnie. Jak pościelę, tak się wyśpię. Tak...Zdecydowanie. Muszę działać. Po chwilowej regeneracji, wstałem momentalnie, po czym powiedziałem:
- Sayonara... - Zacząłem biec w stronę muru zewnętrznego przy którym nie było już praktycznie ninja. Przedostałem się przez niego, podążając między budynkami w stronę muru głównego. Już słyszałem huki i wrzaski, dochodzące z wewnątrz. Byłem przekonany, że moi ludzie zaczęli działać, a ja się człapię między jakimiś szopami, co chwila potykając się o przeszkody. Byłem zbyt popędliwy, ale musiałem. Gdy byłem już przy następnej bramie, zauważyłem, że jest nieco masywniejsza. Nie chciałem stwarzać pozorów, dlatego przyjąłem postawę normalnego mieszkańca. Gdy byłem jednak blisko muru, zacząłem się jakoś na niego wdrapywać. Niegramotne ruchy towarzyszyły mi przez całą wspinaczkę. Byłem zbyt...rozkojarzony...dziwne...

- Nie poddacie się, co? - Spytałem się ich zamykając oczy. Zacząłem zbierać chakrę, która zaczęła wokół mnie wirować. Założyłem swój kapelusz na plecy, po czym zrobiłem pieczęć węża. Z uszu, zza oczu, z ust, spod ubrania zaczął wydostawać się czarny piasek, który krążył wokół mnie. - Przeżyjecie to? - Spytałem się oponentów, po czym jednym ruchem wskazałem na nich, a żelazny piasek zaczął wędrować w ich stronę z zawrotną prędkością. W połowie drogi w ułamku sekundy zamienił się w żelazny słup z dwoma końcami. Na te dwa kolce chciałem wbić moich przeciwników. Zaciskając pięść, mówiłem:
- Satetsu Kesshu - Była to inkantacja tej techniki. Gdyby się próbowali rozdzielać, słup także rozdzieli się na dwie części, każdy z jednym końcem i zacznie lecieć w kierunku przeciwnika. Ja tym słupami próbowałem sterować. Wokół mnie także znajdował piasek, by w razie czego obronić się przed atakiem.