Młody Hyuuga spacerował powoli pomiędzy całymi kompleksami mieszkań. Podczas tej porannej przechadzki ujrzał wiele osób. Niektóre znał dobrze, inne tylko z widzenia, a drobną część widział pierwszy raz na oczy. Ale nas interesuje tylko jedna persona, którą udało mu się spotkać podczas małej podróży. Był to chłopak w podobnym wieku do Niyo. Jego dobry znajomy. Widocznie czekał na niego już trochę czasu, ponieważ gdy go zobaczył, nieco podenerwowany rzekł:
- Gdzie ty się podziewałeś? Wiesz która jest już godzina? Czekał tu na Ciebie i czekam. Już miałem powoli odchodzić. Jesteś nieznośny. Chyba nigdy nie dorośniesz i nie staniesz się odpowiedzialny. - Po tych słowach wziął głęboki wdech i zaprzestał na pewien czas swojego uciążliwego ględzenia.

- Ehh... Jaki ty jesteś mało domyślny... Nie czekał bym tu na Ciebie tyle czasu, jeśli nie miał bym ku temu powodów. Mam pewne informację, które na pewno Ciebie zaciekawią. - Powiedział chłopaczek i nagle zamilkł. Można było się domyśleć, że to był celowy zabieg, który miał dodać jego wypowiedzi odpowiedniej dramaturgii. Z takim uśmieszkiem milczał, patrząc się prosto w oczy Niyo. Nie trwało to jednak długo. Po kilkunastu sekundach złamał się i zaczął kontynuować swój słowotok:
- Długo już czas siedzimy w mieście. Gnijemy i nic nie robimy. Przynajmniej ty. Ja przez cały ten czas pracowałem. Szukałem jakiś ciekawych informacji. Jakiegoś zadania, które byłoby wystarczająco interesujące, by można było je wykonać. Co prawda trwało to dosyć długo, ale nareszcie mi się udało. To co udało mi się znaleźć na pewno Cię nie rozczaruje. Jestem tego pewien w stu procentach. - Zrobił dwa głębokie wdech i wydechy, a po chwili zaczął kontynuować:
- Chodź za mną. Dojdziemy na miejsce to wszystko Ci dokładnie wytłumaczę. Na razie musisz zadowolić się tylko tymi szczątkowymi informacjami. - Gdy skończył mówić, ruszył pędem przedzierając się przez kolejne grupki ludzi, w czasie tego całego biegu nie zważał na swojego towarzysza. Miał chyba nadzieję, że nadąży za nim.

Całą gonitwa trwała stosunkowo długo. Minęło kilka dobrych minut nim się zatrzymaliście, a waszym oczom ukazały się obskurne obrzeża miasta. To chyba o to miejsce chodzi ludziom, gdy mówią: "Tam diabeł mówi dobranoc." Strasznie podejrzana miejscówka. Ayo, bo tak ma na imię przyjaciel Niyo, musiał być naprawdę zdesperowany, że zaszedł aż tu w poszukiwaniu przygody. Ale czego się nie robi dla dawki adrenaliny?
Po chwili chłopak wskazał dłonią na drzwi (jeśli można tak nazwać dwie deski przybite na krzyż kilkoma zardzewiałymi gwoźdźmi) i powiedział bez ceregieli oraz sztucznej uprzejmości:
- Właź. Zaraz poznasz więcej szczegółów na temat następnego zadania. Jesteś ciekaw co? - Zapytał po chwili zadowolony.

Gdy przekroczyliście prób budynku, ujrzeliście niesamowity widok. Między wnętrzem tego pomieszczenia, a jego zewnętrzną częścią panował nieopisany kontrast. Na ścianach o kolorach ze sobą współgrających wisiały przepiękne obrazy. Jedne większe, drugie mniejsze. Jedno było jednak niezmienne, ich cenna. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że kosztowały majątek, jak zresztą wszystko inne, które mieściło się wewnątrz. Na drewnianych stolikach stały marmurowe rzeźby. Dębową podłogę okrywał dywan z jedwabiu. Cały komplet hebanowych mebli aż raził swoją wyższością. Całość ta dawała uczucie swoistego artyzmu tych wszystkich pomniejszych przedmiotów. Ktoś musiał długo myśleć nad zagospodarowaniem tego pomieszczenia, by uzyskać tak wspaniały efekt. A co gorsza na końcu pokoju były ciemne, drewniane drzwi, które zapewne prowadziły do kolejnego bogato urządzonego pomieszczenia.
- I jak? Trochę zszokowany, co?  - Zapytał chłopak z cwaniackim uśmiechem. Było można od razu spostrzec, że ten widok już go nie dziwi. Choć nie można powiedzieć, że nie robi na nim wrażenia. Zapewne był już tu kilka razy.

Ayo już otworzył usta, by odpowiedzieć przyjacielowi, ale nie zdążył. W tym czasie do pokoju wparował mężczyzna ubrany w dosyć drogie tkaniny. Na kilometr bił od niego zapach bardzo, ale to bardzo drogich perfum. Na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że niedługo zacznie przeżywać kryzys wieku średniego lub już zaczął. Szybko zmierzył Was wzrokiem, ale następnie rzucił się szybko na Ayo i zaczął go obściskiwać i obcałowywać, bełcząc coś przy okazji w stylu: - Jak miło mi Cię znowu widzieć... Tylko czasu na Ciebie czekałem... Nawet nie wiesz, jak bardzo cierpiałem.
Po kilku minutach tych czułości nagle zaprzestał i spojrzał jeszcze raz badawczo na Niyo. Następnie zapytał:
- A więc to ty jesteś ty przyjacielem, o którym Ayo mi tyle opowiadał. - I rzucił się na drugiego chłopakach czyniąc z nim to samo co z poprzednim. Mężczyzna był nad wyraz wylewny. Chyba jednak już rozpoczął swój kryzys...

Ayo wyraźnym gestem powiadomił Niyo, że wszystko jest w porządku. Po kilku minutach mężczyzna skończył i ogarnął się w trymiga.
- Też się cieszę, że Cię widzę Tanyo, ale może przejdźmy już do konkretów. Czas nagli. Gdy już skończymy robotę, wtedy na spokojnie porozmawiamy. Tymczasem wytłumacz może dla Niyo, na czym dokładnie ma polegać nasze zadanie. - Poprosił uprzejmie go chłopak.
Mężczyzna kiwnięciem głowy dał wyraźny znak, że zgada się. Następnie zaczął iść w kierunku jednego z mebli. Po chwili otworzył jedną z szafek i wyciągnął kryształowe naczynie napełnione brunatną cieczą.
- Za chwilę wszystko wytłumaczę. Najpierw jednak napijmy się, by rozluźnić choć nieco atmosferę. - Po tych słowach, płynnym ruchem ręki wyciągnął trzy szklanki i położył je na stoliku obok wcześniej wyciągniętego już naczynia. Następnie zajął miejsce w skórzanym fotelu po drugiej stronie stołu i zaczął rozlewać zawartość kryształu.

- Na wszystko przyjdzie jeszcze pora. - Odpowiedział spokojnie mężczyzna, powoli kręcąc szklanką koła w powietrzu. Po chwili odchrząknął i powiedział, wznosząc w górę swoje małe naczynie:
- No to za pomyślne zakończenie zadania. - Następnie zaczął powoli sączyć kropelka, po kropelce brunatną ciecz. Po chwili jego szklanka była już pusta. Bez większego wahania wziął kryształowe naczynie do dolał sobie jeszcze trochę trunku. Gdy nawilżył nieco usta kolejną porcją, zwrócił się do Ayo:
- Ile mu zdradziłeś?
- Nic konkretnego. Chciałem, żebyś ty mu wszystko dokładnie wyjaśnił. Mam nadzieję, że się nie gniewasz... - Odpowiedział chłopak, po czym wziął szklankę  w dłoń i wypił całą pozostałość.
- Jeśli możesz, to zacznij wgłębiać go już w szczegóły. Tak jak już mówiłem, bardzo zależy na na czasie. Rozumiesz...  - Zwrócił się z prośbą do Tanyo.