Po wydostaniu się z uścisku szybko wstałem i podszedłem do Ayo, aby pomóc jemu. Zręcznie odwiązywałem liny, chcąc uwolnić jego. Zaczął coś mówić, żalić się, znowu. Starałem się mu nie przerywać, czekałem na dłuższy moment ciszy, przerwy. Dopiero w takim momencie odezwałem się ja.
-Ayo, czy nie mógłbyś się zwyczajnie zamknąć? - spytałem wprost, rzuciłem na niego poważne spojrzenie.
-Jeśli masz zamiar mówić takie rzeczy, jeśli masz zamiar mówić w taki sposób, po prostu nic nie mów. Dlaczego? To bez sensu. Kiedy się tak nad sobą użalasz, wkur**asz wszystkich. - w tym momencie spuściłem wzrok.
Przypomniało mi się coś, coś co miało miejsce jakiś czas temu i było dla mnie dotkliwe. Można chyba powiedzieć, że dotkliwe. Zawsze brałem wszystko do siebie i na poważnie. Mowa tu o przedawkowaniu alkoholu. Po prostu Zdarzyło mi się kiedyś, pod wpływem, zbyt intensywnie, że tak powiem, użalać się nad sobą. To dlatego wypiłem tak małą ilość trunku, którym częstował Tanyo. Po wyżaleniu się najbliższym, przyjaciołom, zmienił się ich stosunek do mnie. Mówiłem, tak, kiedy byłem pod wpływem, że jestem żałosny i to tak zaczęli mnie postrzegać po tym wszystkim. Śmiali się, przestali darzyć mnie przyjaźnią, straciłem przyjaciół. Można powiedzieć, że mam tylko Ayo. To była głupia sytuacja poalkoholowa, której wynikiem była strata przyjaciół. I to właśnie dlatego nie chcę, aby on mówił w ten sposób.
-Przepraszam za bezpośredniość... - po przemyśleniu uznałem przeprosiny za stosowne.
-Ale nie chcę, abyś się tak nad sobą uważał. W niczym nie widzę twojej winy. Ayo, proszę, otrząśnij się... - spojrzałem na niego dość smutnym wzrokiem.
Ciągle miałem aktywowanego Byakugan'a, obserwowałem tych kolesi i całą sytuację.

-Ayo, zbliżają się. - ostrzegłem przyjaciela bez żadnych ceregieli.
Nie chciałem już przedłużać tamtego tematu, ciągnąć go, więc siedziałem cicho. Dopiero, kiedy robiło się niebezpiecznie, tj. ci kolesie zbliżali się, powiadomiłem go. Szykowała się walka, tak to przynajmniej wyglądało. Na szczęście ciągle mam aktywowanego Byakugan'a, nie mam się czego bać. Jedynie o Ayo mogę się martwić, muszę o niego zadbać i obronić go za wszelką cenę.
-Zostaw to mnie. - powiedziałem, do przyjaciela, nie spuszczając wzroku z bandytów, którzy przed chwilą weszli do pomieszczenia.
Wolałem poczekać z atakiem, odpowiem kontrą na ich ruch. Tym sposobem dowiem się co potrafią, jeśli nie, wykończę ich szybko. Chyba, że...
-Musimy to robić? - rzuciłem w ich stronę poważne, ale łagodne pytanie.
-Wierzcie mi na słowo, nie chcecie ze mną walczyć. No chyba, że naprawdę chcecie umrzeć. - musiałem uwierzytelnić swoje słowa, miałem nadzieje, że obejdzie się bez walki.
Nie, że się boję czy coś. Racja, nigdy nie wiadomo co może się stać i z kim ma się do czynienia. Jednak ja chciałem udowodnić Ayo, że nie muszę zabijać. A może zawalczymy bez konieczności zabijania? Nie wiem, to nie jest zależne ode mnie, a od tych bandytów, o ile nimi są. Jeżeli już dojdzie do walki, wolałbym, aby mój towarzysz został z tyłu. Chcę go bronić za wszelką cenę. Jakoś tak...

-W życiu trzeba być pewnym siebie. Dzięki wierze w samego siebie można zajść daleko, naprawdę daleko. Ale nie można z tym przesadzić, bo wtedy kończy się inaczej, wręcz odwrotnie. Kiedy jesteśmy zbyt pewni siebie, ludzie odwracają się od nas, zanurzamy się we własnym egoizmie, topimy się w nim, opadamy na jego dno i umieramy, nie wiedząc nawet kiedy do tego doszło. Nie wiem jaki jest Tanyo, nie znam go. A jeżeli chodzi o pokonanie was, szczerze wątpię. Spełniam tylko prośbę przyjaciela... - tutaj spojrzałem na chwilkę na Ayo, potem znowu w stronę uzbrojonych męzczyzn.
-I to jego chcę bronić. Jeśli chcecie walki, proszę, walczcie, ale ze mną. Róbcie ze mną co chcecie, ale ja chce tylko jednego, chcę go obronić. - powiedziałem prawdę, chyba prawdę.
-I jak już wspomniałem, nie wykonuję żadnego zlecenia, jedynie spełniam prośbę przyjaciela. - dodałem.
-I znowu... Nie znam Tanyo... - odpowiedziałem mu.
Jeżeli o to chodzi, ja chciałem mówić, nie chciałem, aby Ayo się wtrącał. Wolałem sam załatwić tą sprawę. Byakugan'em dostrzegłem kolejną grupkę osób. Szykowali się do dotarcia do nas.
-Kurde. Nadchodzą kolejni. Oby nie doszło do walki... Chociaż... Z moim Byakugan'em to będzie dość proste. Tak przynajmniej sądzę, taką mam nadzieję... - pomyślałem, nie ruszając nawet głową i nie przekręcając oczami.
Ciągle nie atakowałem, czekałem na ich posunięcia. Zdecydowałem, że to odpowiedni sposób. Jeżeli oni zaatakują, obronię się i wykonam swój ruch.

-Nie jestem pewny co do tego czy naprawdę moglibyście mnie w każdej chwili zabić, no ale luz. - uśmiechnąłem się złośliwie.
-Ile razy będę musiał jeszcze powtarzać? To nie jest zadanie, a spełnianie prośby przyjaciela... - złośliwy uśmieszek zniknął z mojej twarzy, znów byłem poważny.
Kiedy jeden z tych kolesi zaczął mówić o Tanyo, o tym, że zniszczył wioskę, początkowo się zdziwiłem. Mówił jednak i wczuwał się w sytuację, przeżywał wszystko jakby naprawdę tego doświadczył. Wyjaśnił też sytuację jego wioski, rodziny, przykra sprawa. Kiedy o tym wszystkim usłyszałem, przejąłem się i zszokowałem, moja mina mówiła sama za siebie, była mniej więcej taka (click). Zszokowanie minęło, kiedy w pomieszczeniu pojawili się następni mężczyźni. Wtedy znów zrobiłem się poważny, przyjąłem pozycję odpowiednią zarówno do ataku, jak i obrony. Miałem ugięte nogi w kolanach, stałem w lekkim rozkroku z rozłożonymi rękami oraz otwartymi dłońmi - typowej pozycji dla Hyuuga.

Nie ukrywałem zdziwienia, było ono bardzo duże. W końcu zgodziłem się na to "zadanie", nie zaprzeczając samemu sobie, zaufałem Ayo.
-Przepraszam was na chwilę... - powiedziałem do nich, po czym odwróciłem się do Ayo.
Miałem aktywowanego Byakugan'a przez cały czas, więc wszystko widziałem. Jakby chcieli zaatakować, miałem wszystko na oku, dosłownie. Podszedłem do przyjaciela lekko poddenerwowany.
-Wiedziałeś o tym? - spytałem poważnym tonem, może było w nim słychać złość.
-Skąd w ogóle znasz Tanyo? - dodałem z ciekawości.
-Co się tu w ogóle u licha dzieje?! - krzyknąłem zdezorientowany.
Nie ukrywam, czułem się okropnie. Miałem mętlik w głowie, byłem totalnie zdezorientowany i nie wiedziałem co się dzieje. Przyznam, że na ten moment, trzymam stronę tych "bandytów", o ile nimi są, ich historia jest bardzo prawdziwa. Zresztą, nie znam tego całego Tanyo, wyglądał dość dziwnie i tak go odebrałem. Naprawdę czuję zmieszanie i nie wiem co jest grane. Mam ochotę zabić tego Tanyo...

-W takim razie sądzę, iż musimy opuścić tych panów i udać się na..."Pogawędkę"... - zaakceptowałem ostatnie słowo.
-Z Tanyo. - powiedziałem wprost.
-Z tego co przed chwilą usłyszałem, to właśnie on jest wszystkiemu winien. Też tego, że tu jesteśmy. - wyjaśniłem pokrótce.
-Jeżeli o to chodzi... - odwróciłem się do zniecierpliwionych "bandytów", którymi tak naprawdę nie są.
-Jesteśmy wam winni przeprosiny. Jeszcze, na szczęście, nic się nie wydarzyło, nie chcemy zamieszania, prawda? Można powiedzieć, że bezpodstawnie chcieliśmy was oczernić, sam nie wiem jak do tego doszło. Przepraszamy za kłopot, jest nam naprawdę przykro za to co wyszło. A co do Tanyo, nie musicie się tym martwić, już my się nim zajmiemy. - obdarzyłem wszystkich promiennym uśmiechem.
Aż nagle zrobiła się cisza, bo do pomieszczenia weszła kobieta z dzieckiem.
Kurde, trzeba przyznać, że jesteśmy z Ayo w niebezpiecznej sytuacji. Niby przeprosiłem, ale co, jeśli oni nie są na tyle uprzejmi, by wybaczyć zamieszanie? Czeka nas walka, która doprowadzi do zabijania, czyli śmierci? Oby nie, nie chcę śmierci, niczyjej. No chyba, że tego Tanyo, jego mógłbym teraz spokojnie zabić. Szczur z niego, jak mógł coś takiego zrobić? Było widać po mnie zdenerwowanie, aż promieniowało ode mnie złością.

-Dobrze, nie mamy nic przeciwko. Rozumiem was, chcecie zemsty. W boju staniemy razem, pomożemy wam bronić waszego schronienia i rodziny. Ja pójdę przodem, moje zdolności walki wręcz się przydadzą, nie macie się czego bać, tylko pozwólcie mi zacząć walkę, iść przodem... - zwróciłem się do dowódcy tej grupy.
-Co? - spytałem sam siebie.
-Skoro już tu są, nie ma się nad czym zastanawiać. Niech część z was pomoże w ukryciu i zabezpieczeniu bezbronnych. Ja już wyruszam, nie ma na co czekać. I tak jak mówiłem, idę przodem, sam. Najlepiej będzie jak uformujecie szyki w ukryciu i na mój znak wyskoczycie i przejdziecie do masowego ataku. Może tak być? - podszedłem dom ich dowódcy i położyłem mu rękę na ramieniu, patrzyłem mu prosto w oczy.
-Ayo, jeżeli chodzi o ciebie... Nie chcę, aby cokolwiek ci się stało. Masz zostać tutaj, a jeśli chcesz walczyć, trzymaj się z tyłu. Proszę. - odwróciłem na chwilę głowę do przyjaciela.
-Obiecuję was chronić. - wystawiłem rękę do uścisku, do tego kolesia przede mną.