-Dobrze. - spojrzałem na dowódcę grupy, potem na chwilę na Ejio.
Wybiegłem z szeregu, biegłe przodem, tuż przy Ejio. Sam nie znałem drogi wyjścia, więc musiałem trzymać się blisko niego. W końcu Wyszliśmy na polanę przed jamą.
-Dobrze, ale uważaj na siebie. - zwróciłem się do Ayo.
-Wiem, już ich widzę. Szykujcie się. - odpowiedziałem najpierw towarzyszowi, potem któremuś mężczyźnie.
Byakugan'em mogłem zauważyć ich już dawno, tak też było. Wrogowie mieli mniej więcej dwukrotną przewagę liczebną. Trzeba będzie się postarać, dać z siebie wszystko. Kiedy przeciwnicy zjawili się na polanie i przyjęli pozycje bojowe, nastała błoga cisza. Zdecydowałem się szybko zacząć... Stanąłem w lekkim rozkroku z lewą nogą nieco wysuniętą w przód. Zgiąłem ręce w łokciach i przyciągnąłem je z oporami do siebie, jakbym coś ciągnął. Wokół moich pięści pojawiła się błękitna chakra. Ta w krótkim czasie przybrała formę lwich głów. To musi widowiskowo wyglądać, bo te głowy są dość duże.
-Zaczynamy... - powiedziałem cicho do towarzyszy.
Zacząłem biec, oczywiście z ciągle aktywnym Byakugan'em. Atakowałem kolejno pojedynczych przeciwników chakrą na pięściach. Wykonywałem zwroty i obroty, zmieniając szybko cel. Takim sposobem mogłem szybko unicestwić sporą ilość przeciwników. W razie zagrożenia, ciągle mogłem się obronić. Jeżeli chodzi o ruchy wroga, widziałem je dosłownie wszystkie, dzięki moim oczom.

-Co to jest? - spytałem samego siebie, widząc barierę  chakry.
Nie zrezygnowałem jednak z ataku, podbiegłem do bariery i zacząłem w nią uderzać. Niestety, każdy atak był daremny, bo niektóre ciosu nawet były odbijane. Musiałem co chwila robić przewroty w tył, podpierając się rękami, bo bariera powiększała się. Tym samym chakra w postaci lwich głów zniknęła z moich pięści. W pewnym momencie po wyskoku, ziemia pod moimi stopami zaczęła się zapadać. Przeskakiwałem jednak z nogi na nogę w szybkim tempie, znacznie oddalając się od bariery i osuwiska. Kiedy kamienne kolce zaczęły wyłaniać się z ziemi, robiłem proste uniki, proste, ale skuteczne. W pewnym momencie spostrzegłem Byakugan'em, że Ejio zniknął. Nie mogłem go zlokalizować, nie widziałem ani jego samego, ani jego chakry.
-Co jest grane? - znowu zadałem sobie pytanie, dziwiąc się sytuacji.
-Cóż, nie wiem o co chodzi... Ale trzeba zrobić coś z tą barierą. Wcześniejszy atak nie zadziałał. Czyli inne, na przykład Juuken też byłyby nieskuteczne. Tak mi się wydaje, bo przecież przy Jūho Sōshiken używa się dużej ilości skoncentrowanej chakry. Odpowiednio skoncentrowana chakra zada duże obrażenia przeciwnikom, ale jak widać, nie przebije się przez tą barierę. W takim razie muszę użyć silniejszego jutsu, które używa małe ilości chakry, ale bardziej skoncentrowanej, takiej, która z łatwością przebije się przez barierę i ją zniszczy. - drogą analizy wymyśliłem sposób na zniszczenie ich obrony, oby się udało. Pobiegłem w bok, oddalając się od moich sprzymierzeńców, jednocześnie biegnąc w nieznacznej odległości od bariery. Kiedy uznałem, że mam odpowiednią pozycję, to jest taką, która umożliwi mi wykonanie jutsu bez narażenia na zranienie swoich, stanąłem zdecydowany i w specyficznej pozycji. Stałem w szerokim rozkroku z lewą nogą znacznie wysuniętą w przód. Postanowiłem zacząć... (Shugohakke Rokujūyon Shō) Zacząłem powoli wymachiwać rękoma, z czasem zwiększając szybkość ruchów. Poruszałem także dłońmi według odpowiedniego ułożenia chakry. Właśnie chakrę "wyrzucałem" równomiernie z dłoni w postaci bardzo cienkich jakby nitek. Wykonywałem takie ruchy, że te nitki tworzyły nieszczelną barierę w okół mnie. Osłona w szybkim tempie zwiększała się, aż w końcu zetknęła się z barierą wroga. Przyśpieszyłem ruchy i zacząłem wypuszczać większe ilości chakry z dłoni, nie była to chakra większa o innym kształcie, ale zwyczajnie większa jej ilość. Tym sposobem bariera, w której mnie nie było już widać, sama błękitna chakra, powiększała się. Miałem nadzieję, że taka chakra przebije się przez barierę.

Ostatnio edytowany przez Ryutaro (2011-06-28 12:16:29)

W końcu skończyłem wypuszczać chakrę z dłoni i przestałem wykonywać charakterystyczne, dla techniki Shugohakke Rokujūyon Shō, ruchy. Zatrzymałem się i spojrzałem na barierę, ale ta ciągle nie była nawet draśnięta. Moi sprzymierzeńcy także atakowali, bronią i słabszymi technikami, ale wszystko okazało się nadaremne. W końcu Ayo zwrócił się do mnie.
-Tak wiem, zauważyłem już wcześniej... - krzyknąłem do przyjaciela, nie spuszczając wzroku z przeciwników.
-Tak, to jest pewne. Jednak nie posiadam żadnych technik, które w tym momencie coś by wskórały. - odpowiedziałem mu, znowu krzycząc.
-Ej, ludzie.. - zwróciłem się do swoich.
-Czy ktoś z was nie posiada przypadkiem jakichś technik Doton'u? Jak tak... To walić w nich wszystkim od spodu, bezpośrednio od ziemi! - miałem nadzieję, że ktoś posiada takie właśnie jutsu i użyje ich z głową.
Jedyną możliwością z mojej strony była w tym momencie obrona i jej się trzymałem. I w pewnym momencie Byakugan'em dostrzegłem zmierzające w moją stronę błyskawice lecące z góry. Już w początkowej fazie ich powstawania, kiedy je zauważyłem, odskoczyłem z miejsca, w które miały trafić, łatwo było obrać to miejsce. Skakałem tuż nad ziemią, żeby w razie czego mieć możliwość dodatkowego uniku, odskoku. Kolejnych błyskawic unikałem w ten sam sposób, odskakując. Starałem się jednak trzymać w bliskiej odległości od bariery, w razie, jakby ta zniknęła, wtedy szybko przystąpiłbym do ataku.

-Trudno, jakoś sobie poradzę... - krzyknąłem, odpowiadając.
Nie wiedziałem jak pozbyć się bariery. Wychodzi na to, że nie mam jak pomóc moim sprzymierzeńcom i umożliwić im atak. Muszę zająć się wrogimi jednostkami, zwyczajnie olewając barierę.
Jednak w zachowaniu sił przyjaznych zauważyłem coś dziwnego. Każdy był jakby czymś zniecierpliwiony. Wydawałoby się, jakby ci ludzie na coś czekali. Może na Ejio? Może zniknął, żeby przygotować jakiś atak z zaskoczenia? Raczej na pewno, czyli muszę uzbroić się w cierpliwość. Usłyszałem w pewnym momencie Ayo, w jego głosie można było wyczuć nutkę zdenerwowania. Czy ja czegoś nie kapuję?
-Rusz głową, rusz głową... Sam ku*wa rusz głową, pajacu. - ironizowałem z żartem w głosie.
-Wiem o co ci chodzi, przecież od samego początku wiedziałem... Zaraz się nimi zajmę. - zacząłem postępować według jego planu.
Poderwałem się do biegu i szybko otoczyłem barierę. Od razu zbliżyłem się do tych kolesi ze złożonymi rękami. Zaatakowałem wszystkich, używając Juuken. Pierwszego bezpośrednio, frontalnie, celując w punkt skupiskowy chakry, innych już przez manewry. Odskoczyłem od pierwszego i wykonałem obrót w powietrzu, wyskakując za drugiego, i atakując w ten sam sposób. Kolejnymi zajmowałem się, poprzedzając atak obrotem. W razie czego, wszystko widziałem dzięki Byakugan'owi, więc robiłem szybkie uniki, oczywiście w razie wypadku.
-Gdzie ten Ejio? - pytałem jeszcze sam siebie.
-Mógłby się chociaż trochę pośpieszyć... - liczyłem na to, że zaraz się zjawi.

W dalszym ciągu po Ejio nie było ani śladu. Trochę zastanawiała mnie ta sytuacja, nawet bardzo, ale nie chciałem sobie zawracać tym głowy, dekoncentrować się. Mój atak powiódł się, udało mi się nawet unieszkodliwić jednego przeciwnika. Niestety, pozostała czwórka wzięła się do roboty, że tak to ujmę, zechcieli słodkiej zemsty. Ta powinna się okazać gorzka, ja powinienem się o to postarać. Zemsta nigdy do niczego nie doprowadzi, chyba, że będzie to szczera, w pełni kontrolowana zemsta. Nie musiałem się ruszać, a wszystko miałem na oku, dzięki Byakugan'owi oczywiście. Oponenci zaatakowali mieczami, jeden z nich wyskoczył w górę, aby wykonać silne cięcie w dół. Jeśli otrzymałbym taką salwę cięć, byłoby ze mną nieciekawie. Jednak w pewnym momencie ostrza zatrzymały się, kiedy były tuż przy moim ciele. Chwilę później pochłonęła je chakra Rotacji. Obracałem się, uwalniając w dość szybkim tempie coraz to większe pokłady chakry. Robiłem to jednak umiarkowanie, starałem się kontrolować, aby nie stracić jej w nadmiarze. W skutek takich obrotów i wypuszczania takiej ilości chakry ochronna bariera Kaiten zwiększała się szybko w drastycznym tempie. Doprowadziło to do odrzucenia przeciwników na dość sporą odległość. Kiedy wyczułem sytuację i zauważyłem powodzenie ataku, zatrzymałem się. Nim przystąpiłem do kolejnego ataku, coś uderzyło mi do głowy i wplątało w zastanowienie.
-Coś jest nie tak. Coś mu tutaj nie gra... - myślałem sobie, widząc zachowanie wrogich ludzi.
-Coś szykują? Jakiś atak z zaskoczenia? - zniknąłem z aktualnego miejsca pobytu i znalazłem się wśród swoich.
Był to jakby efekt szybkiego przeniesienia, co świadczyło o dużej szybkości, jakiej użyłem, miałem spokój, więc nic nie powinno mi przeszkodzić w takiej szybkiej zmianie pozycji.
-Muszę coś sprawdzić... - zwróciłem się do Ayo, obok którego stałem.
-Byakugan... - powiedziałem cicho.
Moje Kekkei - Genkai miałem już aktywne od dłuższego czasu, jednak tym razem skupiłem w oczach większe ilości chakry, sam bardziej się skupiłem. Byakugan'em próbowałem znaleźć coś podejrzanego, Uważnie się rozglądałem i badałem wzrokiem każdą stronę, każde miejsce, wiadome, że zasięg moich oczu jest największy, kiedy patrzę w którąś stronę, wtedy mam największe możliwości.

Z pomocą Rotacji udało mi się unieszkodliwić kolejną dwójkę wrogów, niestety, inni dwaj nadal żyją, ale potrzebują czasu na dojście do siebie. Niefortunnie otoczyły mnie z trzech stron dość duże ściany ziemi. Z czwartej, ostatniej, wolnej strony nadlatywały kwiaty z chakry, interesujące zjawisko. Ta akcja była wynikiem działania części pozostałych oponentów. Nie chciałem tracić chakry na obronę, więc zwyczajnie odskoczyłem przed pierwszą salwą kwiatów. Wyskoczyłem w bok, na ścianę po lewej stronie. Chwilę na niej pozostałem, obserwując co stanie się dalej. Szybko jednak odbiłem się od tej ściany na ścianę naprzeciwko. Wykonałem takie przeskoki kilka razy, aż w końcu wydostałem się z "pułapki". Byakugan'em dostrzegłem coś dziwnego... Jakby wielki meteoryt uderzył o ziemię.
-Co to jest do cholery? Takie duże, takie potężne, chaotyczne... Niewyobrażalne, niemożliwe... - dzięki moim oczom wszystko widziałem.
Chakra, ta energia, coś niesamowitego, wręcz niemożliwego. To jest wielkie i nie trzyma się kupy, dosłownie. Zacząłem się zastanawiać co to jest. Oby to był pozytywny wynik techniki któregoś z moich. Jeśli to coś jest wynikiem siły wroga, to źle...
-Ayo, nie zbliżaj się do tego. - powiedziałem głośno do chłopaka.
-Proszę... - dodałem, nie chciałem, aby coś mu się stało.
Czułem się podczas tej akcji jakoś tak nieswojo. Wszystko odbywało się tak właśnie jakoś szybko, sztucznie, tak mi się przynajmniej wydawało. Teraz dziwiły mnie okropnie dwie rzeczy. Jedna, gdzie jest Ejio. Zniknął na początku walki i do tej pory się nie pojawił. My tutaj walczymy o życie, a jego zwyczajnie nie ma. Bezsensu. Drugą rzeczą jest to wielkie skupisko chakry. Muszę się przekonać co to ma być. Obserwowałem całą sytuację Byakugan'em, nie tylko tą energię, ale i wszystko wokół mnie. Dzięki mojemu Kekkei - Genkai czułem się bezpiecznie i nie musiałem się o siebie bać. Miałem chronione plecy, że tak powiem.
-Dziwna sytuacja... - myślałem.
Stałem w miejscu, czekając na, pewnego rodzaju, obrót sytuacji.

Unik nie wyszedł mi w stu procentach... Nie spodziewałem się tego, kwiaty, które we mnie leciały wcześniej, eksplodowały. Na szczęście w porę zacząłem wyskakiwać z pułapki, co skończyło się jedynie poparzeniami, nie przeszkadzały mi za bardzo. Dzięki moim oczom ciągle obserwowałem to wielkie skupisko potężnej chakry. Jednak z chwili na chwile, energia zmniejszała się, słabła. Wraz ze słabnięciem tej chakry, przeciwnicy posiadali coraz to mniej swojej, także tracili siły. To był odpowiedni moment do ataku, w przekonaniu utwierdził mnie Ayo.
-Taa. - krzyknąłem do niego, momentalnie znikając z miejsca.
Biegłem szybko, wykorzystując całą swoją szybkość. Zniknąłem z miejsca, co świadczyło o naprawdę dużej szybkości. Pojawiłem się po chwili niedaleko miejsca, w którym przed chwilą stałem. Biegłem w tym momencie w stronę pozostałych przeciwników. Musiałem znaleźć jakiś skuteczny sposób na atak, na szybkie wykończenie ich wszystkich. Stanąłem pośród wszystkich, w centrum, w ten sposób, że do każdego miałem mniej więcej taką samą drogę. Najlepszą techniką do takiego ruchu jest Shugohakke Rokujūyon Shō i to tego jutsu użyłem. Stanąłem zdecydowanie w lekkim rozkroku. Zacząłem wymachiwać rękami i poruszać dłońmi, uwalniając przy tym chakrę właśnie z dłoni. Z chwili na chwilę uwalniałem jej coraz więcej, aby zwiększyć sferę z chakry. Uwalniałem ją z jednego punktu na każdej dłoni, co sprawiało, że była ostra i skoncentrowana. Bariera zwiększała się, pochłaniając coraz to większą ilość przeciwników. Nie zważałem już na ilość utraconej energii, więc uwalniałem jej więcej niż powinienem dla lepszego efektu. Starałem się, żeby atak był silniejszy niż być powinien.
-Udało się? - spytałem sam siebie, nie przestając atakować, sfera ciągle się powiększała, aż do ostatniego przeciwnika.

Dzięki odpowiedniemu jutsu udało mi się zabić wszystkich przeciwników, tak jak zamierzałem, dałem radę. Najbardziej zadowolonym z tego faktu jest jednak Ayo. Chłopak krzyczał, cieszył się i zaczął biec w moją stronę. Chce mi się rzucić na szyję, czy co? Jednak w połowie drogi do mnie coś się wydarzyło... Mianowicie nastąpił wielki wybuch chakry, który odrzucił go aż pod wejście do jaskini. Na szczęście, nic mi się nie stało, wybuch dotknął tylko mojego przyjaciela. Jednak ja zostałem oślepiony. Wiadomo, taka ilość skupionego wybuchu chakry przy Byakugan'ie...
-Ayo.. - krzyknąłem i zacząłem biec w jego stronę, kiedy już normalnie wszystko widziałem.
Dzięki Byakugan'owi dostrzegłem, że z wybuchu wyłonił się Ejio.
-Gdzieś ty się podziewał? - spytałem poważnym tonem, patrząc na niego, ale chwilę potem z powrotem przeniosłem wzrok na Ayo.
Klęczałem przy nim, trzymając jego głowę na swoich rękach.
-Nic ci nie jest? - mówiłem do niego, mając nadzieję, że nic mu się nie stało.
Wracając jednak do Ejio...
-Tak na serio, gdzie byłeś i co robiłeś? Wiesz, że nie było łatwo samemu mi się z nimi rozprawić? - nie, że byłem wkurzony, ale zżerała mnie ciekawość.,
-Chyba, że... Ta chakra, nagłe osłabienie przeciwników, potem konieczny wybuch jako zakończenie techniki... To twoja sprawka? - spytałem się.
Dezaktywowałem moje Kekkei - Genkai, nie miałem już właściwie sił, zrobiłem się trochę osłabiony.